Γκολκίπερ και ακραίοι
Του Αλέξη Σπυρόπουλου.
Το ποδοσφαιρικό συμπέρασμα είναι οριστικό πλέον, ό,τι και να γίνει στις επόμενες δύο εβδομάδες της διοργάνωσης. Οι μεγάλοι κερδισμένοι του Παγκόσμιου Κυπέλλου είναι ο κλάδος των τερματοφυλάκων και ο κλάδος των πλάγιων (αμυντικών και επιθετικών) ποδοσφαιριστών. Με αυτή τη σειρά. Δίχως τον άνετο με τη μπάλα στα πόδια τερματοφύλακα, δεν ξεπερνάς την πίεση. Δίχως ακραίους που ξέρουν να σερβίρουν, δεν βάζεις γκολ.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο επιβεβαιώνει, πέραν πάσης αμφιβολίας, δύο βασικά πράγματα του σύγχρονου γίγνεσθαι στο ποδόσφαιρο. Ολοι ξέρουν να πιέζουν τη μπάλα. Και όλοι ξέρουν να κλείνουν (το κάθετο παιγνίδι από) τον άξονα. Για να σπάσεις την αντίπαλη πίεση κοντά στην περιοχή σου και να φύγεις προς τα εμπρός, χρειάζεσαι τον +1 παίκτη. Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον γκολκίπερ.
Φεύγοντας προς τα εμπρός δε, οι άλλοι θα κοιτάξουν να κλείσουν όλα τα περάσματα στο μέσον του πάρκου. Να σε στείλουν αναγκαστικά, στους πλάγιους διαδρόμους. Οποιος έχει τον παίκτη, μπακ ή εξτρέμ, που φέρνει σωστά, με ευστοχία και με ακρίβεια, τη μπάλα από τους πλάγιους διαδρόμους μες στην καρδιά της περιοχής, εκείνος έχει και τη χαρά του γκολ. Μια ματιά στη λίστα των ασίστ, πείθει. Ποιοι δίνουν κατά κόρον, την τελική πάσα. Οχι οι κεντρικοί χαφ. Οι πλάγιοι.
Γιατί στη σειρά, προηγούνται οι τερματοφύλακες των πλάγιων; Διότι οι τερματοφύλακες, επιπλέον, κάνουν στο πιο υψηλό επίπεδο και την "κλασική" δουλειά που αλλάζει αποτέλεσμα. Ο Ολλανδός στήριξε την ομάδα, σε τετ-α-τετ των Αμερικανών στο μηδέν-μηδέν. Ο Αργεντινός αποσόβησε, με την Αυστραλία, την ανεπιθύμητη βάσανο της παράτασης. Ο Γάλλος κράτησε το μηδέν-μηδέν, σε καθαρή φάση των Πολωνών. Ο Αγγλος κράτησε το μηδέν-μηδέν, σε καθαρή φάση των Σενεγαλέζων. Ο Μαροκινός έχει δεχθεί μόνον ένα (αυτο)γκόλ. Ο Κροάτης έχει δεχθεί μόνον ένα γκολ. Ο Βραζιλιάνος είναι ανίκητος. Ο Ισπανός, είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Υστερα, επάνω στη βάση που οι τερματοφύλακες εγγυήθηκαν αποτρέποντας το μηδέν-ένα, οι σταρ στην άλλη πλευρά του γηπέδου έφεραν τα δίμπαλα και τα τρίμπαλα. Οι οποίοι τερματοφύλακες, να μη μας διαφύγει και αυτό, εναντίον των σταρ έχουν εξελιχθεί να είναι καταπληκτικοί και στα πέναλτι. Μολονότι το περίγραμμα του κανονισμού είναι ασφυκτικό, εις βάρος τους. Μη μιλάς, μη γελάς, μη κουνηθείς. Το γενικώς νορμάλ ποσοστό στο ποδόσφαιρο, είναι να γίνονται γκολ το 75% έως 80% των πέναλτι. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο αυτή τη στιγμή, το ποσοστό έχει πέσει στο 66,6%. Εχουν γίνει γκολ, δέκα πέναλτι στα δεκαπέντε.
Στα 48 ματς των ομίλων, ο συνολικός εξτρά χρόνος ήταν 525 λεπτά, δηλαδή σχεδόν +6 ματς. 'Η, την κάθε φορά στο κάθε ματς, +11 λεπτά. Κι όμως, με περισσότερο διαθέσιμο χρόνο, τα γκολ που μπαίνουν είναι λιγότερα. Αν και οι εκτελέσεις, είναι οι καλύτερες ever. Μπαίνει γκολ μόνον από μάτι βελόνας, και περνάνε οι εκτελεστές τη μπάλα ακριβώς από εκεί. Ξανά και ξανά και ξανά. Οχι μόνον οι Μέσι και οι Μ'Μπαπέ. Την πέρασαν στη νίκη επί της Αργεντινής, και οι Σαουδάραβες. Με top-class εκτελέσεις να μπαίνουν λιγότερα γκολ, σημαίνει πως είναι top-class και οι αμυντικές συμπεριφορές.
Η υπόθεση της μπάλας και της γραμμής στο γκολ της Ιαπωνίας, το ημιαυτόματο όφσαϊντ, οι αισθητήρες που πιάνουν αν η μπάλα χάιδεψε ή δεν χάιδεψε τη χωρίστρα του Κριστιάνο Ρονάλντο, όλα αυτά είναι η πιστοποίηση πως σήμερα το ποδόσφαιρο πετάει προς τον...23ο αιώνα ασχέτως εάν ζουν ανάμεσά μας, ακόμη, νοσταλγοί του 19ου αιώνα. Ο πάγος ήταν εντάξει, αλλά το ψυγείο είναι καλύτερο. Η σκάφη, επίσης. Αλλά το πλυντήριο υπερέχει. Και η τηλεόραση, καλή ήταν. Αλλά σαν τον υπολογιστή, στον οποίο βλέπεις τηλεόραση και κάνεις κι άλλες δέκα δουλειές συγχρόνως, δεν έχει.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEO
