Το παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1 δεν είναι sprint, είναι μαραθώνιος

Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου αγώνα της χρονιάς, ο Πάνος Σεϊτανίδης σχολιάζει τις ισορροπίες στον μαγικό κόσμο της F1.



Επιτέλους, μετά από 105 ημέρες αναμονής, ο μαγικός κόσμο της Formula 1 πάτησε ξανά γκάζι και το έκανε με έναν αγώνα που μας έδωσε πολλά θέματα για συζήτηση και ανάλυση. Η Red Bull Racing κυριάρχησε στο Gulf Air Bahrain Grand Prix, με τον Μαξ Φερστάπεν να επιβεβαιώνει όσα μας έλεγε στη μεικτή ζώνη του Σακχίρ ένα 24ωρο νωρίτερα για την «κατάρα» που ήθελε να σπάσει.

Χρειάστηκε να φτάσει στην ένατη επίσκεψή του στο «στολίδι» του Κόλπου για να γευτεί τη χαρά της νίκης ενώ είναι η πρώτη φορά που ξεκινά σεζόν, ατενίζοντας τη θέα από το υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η ικανοποίηση ήταν έκδηλη και στο δικό του πρόσωπο αλλά και σε όλων στο στρατόπεδο της αυστριακής ομάδας που με τη σειρά της, ουδέποτε είχε ξεκινήσει σεζόν κάνοντας το 1-2. Το έκανε τώρα με τον Σέρχιο Πέρεζ να πλαισιώνει τον παγκόσμιο πρωταθλητή.

Όμως πρέπει η 36η νίκη στην καριέρα του Ολλανδού κι αυτή η εμφατική επικράτηση των «ταύρων» να προδιαθέτουν τι θα δούμε στη συνέχεια; Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν λέει πως όχι. Μη ξεχνάτε πως πέρυσι το έργο ήταν αντίστροφο. Εγκατέλειψε ο Φερστάπεν και κέρδισε ο Σαρλ Λεκλέρ. Και μετά τους πρώτους τρεις αγώνες της χρονιάς, ο Μονεγάσκος και η Ferrari είχαν χτίσει διαφορά που σταδιακά εξανεμίστηκε.



Άλλωστε η Red Bull Racing κουβαλά διπλό έρμα που ενδεχομένως να της στοιχίσει σημαντικά στην πορεία. Αφ’ ενός, ως πρωταθλήτρια, έχει φέτος το λιγότερο χρόνο απ’ όλες τις ομάδες στην αεροδυναμική σήραγγα. Χρόνος που μειώνεται επιπλέον κατά 10% λόγω της παραβίασης του ορίου δαπανών του 2021. Ναι, η RB19 ξεκίνησε κυριαρχικά, όμως η υπεροχή της θα φθίνει όσο περνάει ο καιρός…

Βέβαια για να συμβεί αυτό, πρέπει να βοηθήσει κι ο ανταγωνισμός. Η Ferrari θα είναι εκεί, ακόμα κι αν δεν της βγήκε η στρατηγική, ακόμα κι αν ο Λεκλέρ προδόθηκε από την υβριδική μηχανή της Scuderia.

Για τη Mercedes τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ. Για να φτάσει σε σημείο ο επικεφαλής της, Τότο Βολφ, να ξεγράφει τη W14 και τη σεζόν πριν καν την πρώτη εκκίνηση της σεζόν, καταλαβαίνετε πως τα «ασημί βέλη» ξεκινούν και φέτος υστερώντας σημαντικά. Και η όποια αλλαγή σχεδιαστικής φιλοσοφίας αποφασιστεί, δεν θα μπορεί να οδηγήσει άμεσα σε θαύματα.



Μιλώντας για θαύματα, φαίνεται πως έστω και με δέκα χρόνια καθυστέρηση, ο Φερνάντο Αλόνσο έχει επιτέλους στα χέρια του ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Η Aston Martin δεν εκπληρώνει απλά τις προσδοκίες του αλλά κατάφερε μιμούμενη τις σχεδιαστικές λύσεις της Red Bull Racing, να βρεθεί μπροστά από τη Mercedes, ενδεχομένως μπροστά κι από τη Ferrari σε ρυθμό αγώνα.

Κι αυτό από μόνο του είναι μία σπουδαία ιστορία. Ένας τελευταίος χορός για τον αειθαλή Αλόνσο που στα 41 του δείχνει πως τα… 40, είναι τα νέα 20. Αρκεί να έχεις ένα ανταγωνιστικό «όπλο» στα χέρια σου.

Κλείνοντας, για τους λάτρεις της στατιστικής και των παραδόσεων, η τελευταία φορά που ο νικητής της πρεμιέρας είχε πάρει τίτλο, ήταν το 2016, με τον Νίκο Ρόσμπεργκ. Επίσης από τότε, όποιος είναι ταχύτερος στο FP2 του εναρκτήριου αγώνα, καταλήγει… πρωταθλητής! Οκ, ίσως αυτό να είναι άπιαστο όνειρο ακόμα και για τον βουτηγμένο στη φιλοδοξία Αλόνσο αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το περίφημο «El Plan», επιτέλους δούλεψε!



Η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμα λοιπόν, είναι ολόκληρος μαραθώνιος. Κι όλοι θα κριθούν στον τερματισμό του, όχι στην εκκίνηση.