Εμεινε ΤΟ ένα ματς, λοιπόν. Σωστά;
Του Αλέξη Σπυρόπουλου.
Λάθος! Εμειναν, δύο ματς. Αυτό που όλοι περιμένουμε. Και αυτό που όλοι ξεχνάμε.
Μετά το 1980 στη Νάπολι, εκεί όπου Τσεχοσλοβάκοι και Ιταλοί κτύπησαν 18 πέναλτι (τα 17 μέσα σερί, ώσπου ήρθε η σειρά του Κολοβάτι που ήταν ο ένατος Ιταλός) ποιοι θα βγουν στην τρίτη θέση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ποιοι στην τέταρτη, UEFA και FIFA πήραν η καθεμιά τον δικό της δρόμο. Η UEFA κατάργησε στα EURO, τον αγώνα της τρίτης θέσης. Η FIFA στα Παγκόσμια Κύπελλα τον έχει κρατήσει στο πρόγραμμα, ως και σήμερα.
Εκτοτε, στον επόμενο περίπου μισόν αιώνα, η ζωή έδειξε πως το σωστό το έκανε η FIFA. Δεν είναι "μικρός τελικός", δεν είναι "τελικός της παρηγοριάς", δεν είναι μια άσκοπη ταλαιπωρία για τις απογοητευμένες ομάδες των ημιτελικών. Είναι το "συν ένα" ματς που οι απογοητευμένες των ημιτελικών έχει φανεί πως το θέλουν, έχει αποδειχθεί πως το παίζουν κανονικά, έχει επιβεβαιωθεί πως το χαίρονται. Στο τέλος της ημέρας, ένα ματς μεταλλίου. Μια τελευταία παράσταση, για να είναι ολοκληρωμένη η ανάμνηση που θα κρατήσουν. Κυρίως, εάν πρόκειται για once-in-a-lifetime ανάμνηση.
'Η και όχι once, καν. Οι Γερμανοί θυμάμαι, αγωνίστηκαν σαν σε τελικό και το 2010 στο Πορτ Ελίζαμπεθ και, ακόμη περισσότερο, το 2006 στη Στουτγκάρδη. Ενα farewell party όπου στ' αλήθεια, παρά το πικρό νοκ-άουτ από τους Ιταλούς στον ημιτελικό, με τόση θετική ενέργεια στον περίγυρο "χάλασε ο κόσμος". Για τους Σουηδούς το 1994, για τους Τούρκους το 2002, για τους Κροάτες το 1998, για τους Βέλγους το 2018, θα ήταν ένα κενό στην ταινιοθήκη της ζωής εάν δεν υπήρχε η Πασαντίνα, η Ντεγκού, το Παρκ ντε Πρενς στο Παρίσι, η Αγία Πετρούπολη. Η βραδιά της τρίτης θέσης.
Αν τώρα ρωτήσουμε τους Μαροκινούς και τους Κροάτες να διαλέξουν, πτήση πίσω στο σπίτι ή άλλο ένα παιγνίδι στο Κατάρ πριν την πτήση πίσω στο σπίτι, είμαι βέβαιος πως θα "ψηφίσουν" να παίξουν κι ύστερα να φύγουν. Μονοκούκι, ιδίως όσοι στη διοργάνωση έχουν παίξει λίγο, ή καθόλου. Και με 26 ποδοσφαιριστές στις λίστες των ομάδων, είναι αρκετοί όσοι έπαιξαν λίγο ή καθόλου. Το αξίζουν, βασικοί και αναπληρωματικοί. Να χαρούν το παιγνίδι, ένα παιγνίδι σαν μπόνους πες, δίχως το υπέρβαρο διακύβευμα. Και να πάρουν το ένα τελευταίο χειροκρότημα.
Οποιοι μπούμε στον κόπο να τους δούμε το απόγευμα του Σαββάτου, θα χαρούμε κι εμείς με το παιγνίδι που αυτοί θα χαρούν.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEO
