Muchachos, ahora nos volvimos a ilusionar
Του Σωτήρη Κωσταβάρα.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το ποιος θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά το σημαντικό δείγμα γραφής, που έχουμε πλέον στα χέρια μας. Μπορεί να εξακολουθώ να ποντάρω στην Ολλανδία, αλλά κι ένας πιθανός ημιτελικός Αργεντινή-Βραζιλία, διόλου θα με χαλούσε να σας πω την αλήθεια.
Γενικότερα όμως, έχω ακόμα πολλά ανοικτά ζητήματα τα οποία ίσως και να είναι τελικά λίγο νωρίς για να κλείσουν.
Παίζεται καλύτερη μπάλα απ’ ότι στα προηγούμενα Μουντιάλ μέσα στο χειμώνα; Φέρνοντας στο μυαλό μου τις ματσάρες της τελευταίας αγωνιστικής, φτάνω εύκολα στο “ναι” πριν θυμηθώ όμως τα άπειρα 0-0 του πρώτου ημιχρόνου στην αρχή του τουρνουά. Από την άλλη, πότε κρίθηκε κάτι τέτοιο τόσο νωρίς; Πότε ήταν η τελευταία φορά, που ένα έμεινε στην ιστορία γι αυτά που έγιναν στη φάση των ομίλων. Πρόχειρα, μπορώ να θυμηθώ αυτό του 1982, που το συζητάμε ακόμα για το άθλιο “παιχνίδι” Αυστριακών και Γερμανών σε βάρος της Αλγερίας. Κάποιο άλλο; Μπα. Ας περιμένουμε λοιπόν λίγο ακόμα.
Τα κατάφεραν οι Καταριανοί στη διοργάνωση; Έχοντας περπατήσει άπειρα χιλιόμετρα σε υψηλές θερμοκρασίες αυτές τις δύο εβδομάδες και μπαίνοντας στη συνέχεια στους παγωμένους εσωτερικούς χώρους, όπου άρπαξα κι ένα κρύωμα με 39+ πυρετό για τρεις μέρες, εύκολα θα έλεγα, “με τίποτα”. Ιδιαιτέρως αν βάλω στο κάδρο και τα αξεπέραστα προβλήματα που υπάρχουν με το διαδίκτυο στα γήπεδα. Η ευγένεια όμως όλων και η πραγματική προσπάθεια να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα, με κρατάει ακόμα πίσω και περιμένω και γι΄ αυτό.
Το αν θα μπορούσε να ζήσει εύκολα ένας άνθρωπος του δυτικού κόσμου στο Κατάρ είναι ένα ακόμα θέμα, αλλά ήδη ήξερα και γνώρισα πλέον κι άλλους, που το έχουν επιχειρήσει και με διαβεβαιώνουν γι΄ αυτό. Άλλοι, πάλι, δεν θα το προσπαθούσαν καν ή απλώς δεν τους βγήκε.
Για δύο πράγματα όμως είμαι σίγουρος. Το πρώτο είναι πως η απαγόρευση κατανάλωσης αλκοόλ λειτουργεί καλύτερα απ’ οποιοδήποτε προληπτικό αστυνομικό μέτρο στο κομμάτι της αποφυγής της βίας. Τα μοναδικά επεισόδια μέχρι τώρα έγιναν στις… Βρυξέλλες μετά από τη νίκη του Μαρόκου επί του Βελγίου και στην… Τενερίφη ανάμεσα σε Άγγλους και Ουαλούς. Στη Ντόχα πάλι, τίποτα!
Το λες και ευτυχία να μην είναι σε περικυκλωμένος από μεθυσμένους τύπους, που βρωμοκοπούν από την κορυφή μέχρι τα νύχια και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσουν σε οποιονδήποτε δεν κουβαλάει τη δική τους σημαία. Με το μυαλό στο κεφάλι και τη φωνή της λογικής να είναι εκεί, και να μην την έχει πάρει η μπύρα, το σκέφτονται ογδόντα φορές παραπάνω να μπλέξουν σε καυγά, που μπορεί να τους στοιχήσει από προσωπικό τραυματισμό μέχρι...βαριά κάτεργα σε περίπτωση επέμβασης της no-nonsense αστυνομίας εδώ.
Όλοι δείχνουν cool, άνετοι, ωραίοι, με τα κασκόλ τους τα συνθήματα τους τις φορεσιές τους κάνοντας πλάκα με τους οπαδούς των άλλων ομάδων. Χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, χωρίς να φοβούνται για την ασφάλεια τους κλέβοντας ματιές δεξιά και αριστερά. Στο “κόλπο” έχουν μπει και οι εθελοντές που σκαρφίζονται τρόπους για να κάνουν την ατμόσφαιρα όσο πιο χαλαρή γίνεται κατά την προσέλευση στο γήπεδο βοηθώντας τον κόσμο να βρει τον δρόμο. Lioneeeeeel Messiiiiiii, this way!
Το άλλο που ξέρω στα σίγουρα, είναι πως παρά το γεγονός πως λίγα πράγματα δεν έχουν ειπωθεί για τη σχέση της Αργεντινής με το ποδόσφαιρο, τον Ντιέγο Μαραντόνα, τον Λιονέλ Μέσι, κάθε φορά μένεις με ανοικτό το στόμα μπροστά στο πάθος αυτών των ανθρώπων για την εθνική τους ομάδα. Οπαδοί της Μπόκα, της Ρίβερ, της Ιντεπεντιέντε μπορεί να “σφάζονται” στο εγχώριο πρωτάθλημα, στην “ανακωχή” όμως, μοιράζονται την ίδια τρέλα γι αυτούς που αντιπροσωπεύουν τη χώρα τους.
Είναι αυτοί που τραγουδούν ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ, χορεύουν και μένουν καμιά ώρα μετά το τέλος των αγώνων στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν με τα ινδάλματα τους, λίγο πριν γεμίσουν ξανά τις πλατείες.
Μαζί με τους ταξιδιώτες από το Μπουένος Άιρες, άλλοι 5000, μέλη του AFQ (Argentina Fans Qatar), που μένουν μόνιμα εδώ κι έχουν καταγωγή από την Ινδία, το Νεπάλ, τη Σρι Λάνκα, το Μπανκγλαντές, την Αφρική, έχουν ακριβώς το ίδιο πάθος για την εθνική Αργεντινής και τον Μέσι.
Ασύλληπτο! Και τι υπερηφάνεια για τους Νοτιοαμερικανούς να ακούνε συνθήματα, ακόμα και τον εθνικό ύμνο της χώρας, από… ξένα στόματα.
Αν θα χαμογελάσουν στο τέλος ή όχι είναι άλλη κουβέντα. Θα τους άξιζε όμως! Ένας λαός, καταταλαιπωρημένος απ’ όλες τις απόψεις εδώ και πολλά χρόνια με δικτατορία και οικονομική κρίση που τον έβγαλε στους δρόμους και που ανέβασε τελικά το ποδόσφαιρο και κυρίως την εθνική ομάδα, πάνω από την τέχνη, την κουλτούρα και την κοινωνία.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEO
