Μπορεί κάποιος να αγαπάει το ποδόσφαιρο και να μην θέλει να το σηκώσει ο Μέσι;
Του Κώστα Ψάρρα.
Το ακόλουθο κείμενο δεν θα προσπαθήσει να πείσει κανέναν ότι ο Μέσι είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των έποχων, άλλωστε αυτή είναι μία μάταιη κουβέντα που απλώς έρχεται στο μυαλό μας κάθε φορά που υπάρχει μία ιστορική στιγμή. Το Παγκόσμιο κύπελλο στο Κατάρ με όλα τα κακά που το συντρόφευαν πριν την έναρξή του, αποτελεί την τελευταία μεγάλη παράσταση για 2 από τους παίκτες που σημάδεψαν την ποδοσφαιρική ζωή μας από το 2006 μέχρι σήμερα. Για τον Κριστιάνο η επιτυχία του 2016 με την κατάκτηση του Euro ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Σαν φυσική συνέχεια των όσων έκανε με τη Ρεάλ. Δεν είχε ποτέ το... πρέπει με την Εθνική του ομάδα κι όμως την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Μέσι από την άλλη μεγάλωσε με το... πρέπει να πετύχει όσα ο Μαραντόνα με την Εθνική Αργεντινής για να μπορέσει να βγάλει το... χρέος του προς την πατρίδα. Όσες φορές δοκίμασε να σηκώσει την Εθνική του ομάδα στις πλάτες του, έβρισκε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα τον ανακούφισε αλλά ας μην γελιόμαστε το... χρέος προς την «αλμπισελέστε» παραμένει. Αυτό δεν αφορά εμάς αλλά τον ίδιο και τους συμπατριώτες του.
Εμάς μας αφορά η στιγμή, η μαγεία που προσφέρει το ποδόσφαιρο. Ο λόγος που το αγαπήσαμε και το αγαπάμε ακόμη. Μνημονεύουμε το 1986 όχι γιατί κατέκτησε η Αργεντινή το Παγκόσμιο κύπελλο αλλά γιατί ο Μαραντόνα μας χάρισε 7 μοναδικές παραστάσεις. 14 ώρες συνολικής διάρκειας, πριν από 36 χρόνια. Κι όμως όσοι τις έζησαν, ακόμη και σε μικρή ηλικία, τις θυμούνται. Τους έχουν αποτυπωθεί και με το πέρασμα των ετών, μάλλον, έχουν πάρει και μυθικότερες διαστάσεις από την, τότε, πραγματικότητα.
Το βράδυ του Σαββάτου, όλος (με την απαραίτητη δημοσιογραφική υπερβολή) ο πλανήτης καθηλώθηκε για να παρακολουθήσει το Αργεντινή – Μεξικό όχι γιατί είναι από... κούνια με μία από τις δύο ομάδες. Ο λόγος ήταν ο Μέσι και η πιθανότητα να σβήσει το όνειρό του από τόσο νωρίς. Και όχι μόνο δεν έγινε το... μοιραίο αλλά ο Λίο μας χάρισε μία μαγική στιγμή. Ένα γκολ που το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές από αυτόν και αν το έβαζε με την Παρί Σεν Ζερμέν κόντρα στη Μονακό, δεν θα σκουντάγαμε καν τον δίπλα μας να στρέψει το βλέμμα του στην οθόνη, γιατι θα ήταν κάτι συνηθισμένο. Το βράδυ του Σαββάτου όχι απλά τον σκουντήξαμε αλλά θέλαμε να τον πάρουμε αγκαλιά και να πανηγυρίσουμε παρέα. Όχι γιατί είμαστε Αργεντινή, όχι γιατί θα κερδίσουμε το στοίχημα που είχαμε παίξει αλλά γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη στιγμή. Να μείνει ζωντανό το όνειρο ενός παίκτη που μας έχει χαρίσει τόσες υπέροχες ποδοσφαιρικές παραστάσεις.
Αυτό είναι το τελευταίο του Παγκόσμιο κύπελλο. Δεν έχει δίπλα του παίκτες με την ποιότητα που σε... ψήνουν ότι μπορούν να σηκώσουν την κούπα, αλλά για σκέψου να τα καταφέρει... Γι αυτή την πιθανότητα πανηγυρίσαμε και θα το ξανακάνουμε αν στις 30 Νοεμβρίου οι Ακούνια, Μοντιέλ, Μακάλιστερ και Ροντρίγκες εξασφαλίσουν εισιτήριο για τους «16» του Παγκοσμίου κυπέλλου.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEO
